Ήμουν ένας από αυτούς,που τον χλεύαζε κατά τη δεκαετία του 80 και του 90 μαζί με τη Μαντόνα και τους άλλους pop καλλιτέχνες.Προτιμούσαμε τότε πιο σκληρά ακούσματα,τύπου Maiden,Metallica,Guns n Roses κτλ.
Κι έπρεπε να πεθάνει ο τύπος για να καταλάβω κι εγώ,ότι δεν ήταν ένας απλός καλλιτέχνης της pop,ήταν φαινόμενο.
Φωνή ο μακαρίτης δεν είχε.Τσιρίδες έβγαζε,που περισσότερο έμοιαζαν για νιαούρισμα παρά για τραγούδι.Αλλά είχε όλα τα άλλα.Και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό.
Τόσο,που να μαζεύονταν όλοι οι popaκηδες μαζί δεν τον έφταναν.
Κίνηση,στυλ,ύφος και αυτό το βάδισμα στη σκηνή,που νόμιζες ότι τα πόδια ήταν κολλημένα στο έδαφος και μετακινούνταν η σκηνή από κάτω.
Σου έδινε την εντύπωση,ότι τα μέλη του σώματός του,κινούνταν με εντολές διαφορετικών εγκεφάλων.Με άλλο μηχάνημα κινούνταν τα πόδια με άλλο τα χέρια με άλλο ο κορμός.
Μπορούσε με μία κίνηση-την κλασική που λύγιζε τα πόδια κι έπιανε το καπέλο-να ξεσηκώνει ολόκληρα στάδια.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό των σταρ.Χωρίς να κάνουν σχεδόν τίποτα,να σε σηκώνουν από την καρέκλα.Κι όμως ο τύπος έκανε πάρα πολλά.
Τον Jackson,όπως και τους άλλους της φάρας του(Μόρισον,Λένον,Πρίσλει,Χέντριξ,Ίαν Κέρτις,Σίντ Βίσιους και άλλους),δεν τους έφαγαν ούτε τα χάπια,ούτε τα φάρμακα.
Ένα πράμα τους έφαγε.Η αδυναμία διαχείρησης της δόξας.
Κι όταν λέμε δόξας,δε μιλάμε για τους εδώ γυφτομπαρόκ ποπάκηδες τύπου Ρουβά και Βίσση,μιλάμε για ανθρώπους,που αν έβγαιναν βόλτα στη γειτονιά τους χωρίς προστάσια θα λιντσάρονταν από τους θαυμαστές τους.
Αν προσέξει κάποιος την ιστορία όλων αυτών,ένα πράγμα θα διαπιστώσει.
Ήταν όλοι τους παιδιά,από φτωχές οικογένειες,μερικοί κι από λούμπεν,που ξαφνικά βρέθηκαν με ένα στρατό από θαυμαστές και μερικά φορτηγά λεφτά.
Που να διαχειριστεί ο φτωχός αραπάκος από τη Ν.Υόρκη τέτοια κατάσταση.
Εδώ και μια εικοσαετία ο άνθρωπος είχε περάσει τα όρια της τρέλας-μετά το BLACK OR WHITE-όταν εμφανίστηκε στο βίντεοκλιπ από μαύρος,άσπρος.
Τα χω όλα σκέφτηκε,γιατί να μη γίνω και άσπρος?
Είχε κόλλημα ο μακαρίτης με αυτός.Για αυτό και τα τρία του παιδιά,επέλεξε να θυμίζουν περισσότερο Γερμανάκια,παρά αφροαμερικανάκια.
Όχι μόνο δεν βρέθηκε κανείς να τον κρατήσει όταν πήρε την κάτω βόλτα της τρέλας,αλλά η οικογένεια και οι διάφοροι καλοθελητές,ήταν τα κλασικά κοράκια,που τους συντηρούσε πλουσιοπάροχα.
Ακόμα και τώρα την οικογένειά του,το πρώτο που την ενδιαφέρει είναι πώς θα κονομήσει από την περιουσία του μακαρίτη.
Η κατάρα του Jackson ήταν,ότι ενώ είχε εκατομμύρια θαυμαστές ανά τον κόσμο,που για την πάρτη του θα πηδούσαν κι από γέφυρες,δεν είχε έναν άνθρωπο δίπλα του,εκτός από γιατρούς,μάνατζερς,ψυχιάτρους και την οικογένεια-όρνια.
Είχε πει σε μία συνέντευξη ότι ΄΄υπάρχουν άνθρωποι,που κάθε πρωί ξυπνούν,πάνε στη δουλειά,γυρνούν σπίτι και περιμένουν την επόμενη μέρα για να κάνουν τα ίδια.Υπάρχουν όμως κι άνθρωποι,που ζουν εκτός ορίων΄΄.
Αυτά τα όρια πέρασε ο Michael.Κι αυτά τα όρια τον έφαγαν.
Σε όλους εμάς,που αποφασίσαμε να ζούμε εντός ορίων,τις περισσότερες φορές δυσανασχετούμε και χλευάζουμε τους άλλους που ζούνε εκτός,αλλά σίγουρα κρυφά μέσα μας θα ευχόμασταν να ζούσαμε μία ημέρα από τη ζωή μας,όπως κι αυτοί.
Υ.Γ.Δεν θα έγραφα,ούτε μισή καλή κουβέντα για τον μακαρίτη,εάν πριν 3 ημέρες,το πιτσιρίκι,που τον είχε κατηγορήσει για παιδεραστία πριν από χρόνια,δεν έβγαινε να δηλώσει,ότι ήταν όλα ψέματα και το έβαλε ο πατέρας του να σκαρφιστεί την ιστορία,για να κονομήσουν από αποζημιώσεις.
Με αυτή τη δήλωση από το παιδί,η ιστορία του Michael παίρνει τραγικές διαστάσεις,γιατί σε όλα τα άλλα,μπαίνει και το στοιχείο της αδικίας.
Άντε γεια Michael.Κι εκεί που θα πας,είναι σίγουρο ότι θα τους ξεσηκώσεις όλους ρίχνοντας μια στροφή από το BEAT IT.
