ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ

Λίγοι ήταν.Τουφέκια,πολεμοφόδια πολλά δεν είχαν.Όταν ξεκίνησαν οι ξένες μεγάλες δυνάμεις,τους χαρακτήριζαν λίγο-πολύ ΄΄τρομοκράτες΄΄.
Το βιοτικό τους επίπεδο,φτώχεια καταραμένη.Ο καθένας με πάνω από 5 παιδιά στην πλάτη.
Γράμματα πολλά δεν ήξεραν.Όταν είσαι υπόδουλος και δεν μπορείς να θρέψεις τη φαμίλια σου,δε σε νοιάζει και πολύ να μάθεις γράμματα.
Κι όμως.400 χρόνια είναι αρκετά είπαν.
Σηκώθηκαν απ΄τα κονάκια και πήραν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή.
Ποιον να πρωτοθυμηθείς;Το Διάκο,τον Παπαφλέσσα,τον Καραισκάκη το γιο της καλογριάς,τον Κανάρη,τον αρχιστράτηγο;
Δεν κάθησαν όμως με το χάρακα να μετρήσουν,πόσο θα τους κοστίσει να πάρουν τα όπλα ενάντια στο δυνάστη.Θυσίασαν,ότι ένας σύγχρονος άνθρωπος,διαφυλάττει σαν κόρη οφθαλμού.Την οικογένεια,την περιουσία,την ησυχία του,την ίδια του τη ζωή.
Γιατί τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία εάν δεν είσαι ελεύθερος.
Στην πορεία του αγώνα έδωσαν μεγάλες μάχες,πέτυχαν νίκες αλλά και άρχισαν μόλις είδαν ότι ο αγώνας είχε αποτέλεσμα,να φαγώνονται και μεταξύ τους.Ίδιον της φυλής...
Παρά ταύτα,τίποτα δεν μπορεί να σκιάσει τον αγώνα εκείνων,που ως άλλοι Σπαρτιάτες 2300 χρόνια μετά,έδειξαν σε όλο τον κόσμο,ότι πάνω από όλα τα αγαθά και τα πλούτη του κόσμου βρίσκεται ένα και μόνο,η ελευθερία.
Δεν ξέρω αν και σήμερα οι Έλληνες κρύβουμε μέσα μας μια τέτοια ψυχή,αν βρεθούμε σε μία ανάλογη κατάσταση.Προσωπικά πιστεύω,ότι οι Έλληνες,όταν ΄΄έρχονται τα δύσκολα΄΄,δείχνουν αξίες και ιδανικά,που πάντα κρύβουν στο ντουλάπι του μυαλού τους.
Ας μας είναι παράδειγμα ο διάλογος του Ανδρούτσου με αγνωστο πολεμιστή στη Γραβιά.
Όταν ο Ανδρούτσος τον τράβηξε πίσω και του είπε΄΄τράβα πίσω εσύ,έχεις 4 παιδιά και η γυναίκα σου είναι πάλι γκαστρωμένη΄΄,εκείνος ο άγνωστος ανώνυμος Έλληνας απάντησε στον καπετάνιο του΄΄Και η γυναίκα και τα παιδιά μου,θα καταλάβουν ότι ο πατέρας τους σκοτώθηκε για τη λευτεριά τους,εάν με καταριούνται γι΄αυτό δεν είναι άξιοι να ΄ναι Έλληνες,ούτε παιδιά μου΄΄.Και δεν πήγε πίσω...