ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΝΤΕ

Αντώνιος Κορέλλης,ετών 30
Πανίκος Νικολάου,ετών 26
Σκορδής Χριστόφορος,ετών 25
Ιωάννης Παπαγιάννης,ετών 23
Ιωάννης Χατζηκυριάκος,ετών 19.

Τον Ιούλη του 74 αυτά τα πέντε παιδιά,που υπηρετούσαν στην Εθνοφρουρά,αφού πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους Τούρκους εισβολείς,αφού τους έδωσαν να καπνίσουν ένα τσιγάρο ο καθένας,αφού τους έβγαλαν φωτογραφίες,τους εκτέλεσαν.
Παρόμοια ομολογία έκανε και πριν από μερικούς μήνες,γνωστός τούρκος ηθοποιός,ο οποίος κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής,ομολόγησε ότι εκτέλεσε ο ίδιος κατόπιν εντολής του λοχαγού του,10 αιχμαλώτους.
Σε μία περίοδο πολέμου είναι γνωστό ότι γίνονται βαρβαρότητες.Επίσης είναι γνωστοί οι Τούρκοι,ότι σε πολεμική περίοδο,εφαρμόζουν ΄΄ασιατικές΄΄ μεθόδους,σχετικά με τους αιχμαλώτους.
Αναλογιζόμενος την ιστορία αυτών των 5 παιδιών,σκέφτομαι ότι την ώρα,που αυτά τα παιδιά έπεφταν από το χέρι του βάρβαρου εισβολέα,την ίδια ώρα,οι πολιτικοί της Αθήνας αποφάσιζαν,ότι η Κύπρος είναι μακρυά...
Ότι δεν είναι ΄΄σκόπιμο΄΄ να εμπλακεί το έθνος σε έναν γενικευμένο πόλεμο με τους Τούρκους,για αυτό ας θυσιαστεί ένα κομμάτι του ελληνισμού.
Μετά από 35 χρόνια βγαίνουν στα ΜΜΕ πολιτικοί της Ελλάδος και της Κύπρου και με δακρύβρεχτες δηλώσεις και τα κλασίκα διαβήματα,αποπειρώνται να ξεπλύνουν την εθνική ντροπή.
Αυτό,που είναι ενοχλητικό,είναι ότι οι ίδιοι,που κάνουν τώρα τις δηλώσεις,εάν βρεθούν τώρα σε μία παρόμοια περίπτωση,θα επιλέξουν και αυτοί την λογική του ΄΄η Κύπρος είναι μακρυά΄΄.
Όσο για τους 5,που έπεσαν υπέρ πατρίδος και υπέρ ελευθερίας,είναι σίγουρο ότι αν έπρεπε να το ξανακάνουν θα το ξανάκαναν.
Ας είναι όμως παράδειγμα και για μία μερίδα του κυπριακού ελληνισμού,που μπροστά σε μία οικονομική ευδαιμονία έχει θυσιάσει το δικαίωμα ενός λαού για απελευθέρωση της πατρίδας του.